Δόμηση/ενίσχυση του ανοσοποιητικού
Το ανθρώπινο σώμα βρίσκεται σε συνεχή ανταλλαγή ουσιών (αναπνοή, φαγητό). Επομένως, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να εισχωρήσουν παθογόνοι παράγοντες στο σώμα μας. Για την προστασία από ασθένειες, οι άνθρωποι έχουν ένα περίπλοκο ανοσοποιητικό σύστημα που χρησιμοποιεί πολλούς διαφορετικούς τρόπους για να καταπολεμήσει ξένα σώματα ή τις δικές του μεταλλάξεις. Για παράδειγμα, το δέρμα και η βλεννογόνος μεμβράνη με τα μακροφάγα σχηματίζονται όπως τα δενδριτικά κύτταρα που παρουσιάζουν αντιγόνο στον μυελό των οστών. Τα δενδριτικά κύτταρα μπορούν να πολλαπλασιαστούν έξω από το ανθρώπινο σώμα και να φορτωθούν με αντιγόνα. Τα δενδριτικά κύτταρα που παρουσιάζουν αντιγόνο μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε περισσότερους από 200 τύπους καρκίνου ως μοναδικά θεραπευτικά μέτρα ή σε συνδυασμό με τυπικά θεραπευτικά μέτρα όπως η χημειοθεραπεία ή η ακτινοθεραπεία.
Συσσώρευση ανοσοποιητικού με το ImmuSeroForte
Το ελαττωματικό φάρμακο, το οποίο έχει εξατομικευτεί ως ImmuSeroForte, έχει ενεργοποιητική και ρυθμιστική δράση ταυτόχρονα - και αυτό ισχύει επίσης για τη χημειοθεραπεία και την ακτινοθεραπεία, καθώς και για τις διάφορες ανοσολογικές και εναλλακτικές μορφές θεραπείας. Συγκεκριμένα, η μείωση των συχνά σοβαρών παρενεργειών που σχετίζονται με τις παραδοσιακές θεραπείες μπορεί να παρατηρηθεί ως μέρος της επίδρασης αυτού του μη χημικού παρασκευάσματος.
Ebenso ist ein entzündlicher Prozess für Nekrosen charakteristisch. Der vorprogrammierte Zelltod, die Apoptose geht bis zum Lebensende von Tier und Mensch weiter. Eine Entgleisung kann mit Krebs einhergehen. Alle bisher untersuchten Zelltypen verschiedener Vielzeller benutzen als Selbstmord-Instrumentarium eine Reihe strukturell verwandter proteinspaltender Enzyme, die ICE-artigen Proteasen. Sie werden nach dem interleukin-1-umwandelnden Enzym benannt. Anscheinend ist die Selbstmordschwelle bei Zelltypen besonders hoch, die nicht oder nur mit Nachteilen für den Organismus einsetzbar sind, etwa bei Nerven- oder Skelettmuskelzellen. Die Selbstmordschwelle ist niedrig bei Zellen, die sich leicht neu bilden lassen wie etwa Blutzellen. Tumorzellen haben die Eigenschaft sich übermäßig zu vermehren und sich nicht selbst zu zerstören. Zellen entarten, indem nach und nach verschiedene Gene mutieren, die Vermehrung und das Überleben kontrollieren. Ist eine Mutation irreparabel, wird eine Zelle sich gewöhnlich töten, so dass sie keine Gefahr mehr ist. Bleibt jedoch die Apoptose aus irgendwelchen Gründen aus, können sich in dieser Zelle und in ihren Abkömmlingen unter anderem genetische Veränderungen anhäufen. Sie zeigen sich in ungezügelter Vermehrung und auch Metastasierung. Häufig stellen solche Zellen das Gen p53 ruhig, das u.a. helfen kann, bei einem genetischen Defekt die Selbstmordmaschinerie anzuwerfen. In mehr als der Hälfte der menschlichen soliden Tumoren darunter solchen der Lunge, des Dickdarms und der Brust, besteht ein Fehlen dieses Proteins oder es ist abnorm und nicht funktionstüchtig. Neben p53 scheinen weitere Proteine an der Regulation der Apoptose mitzuwirken. Beispielsweise entsteht bei bestimmten Krebsarten, hauptsächlich bestimmten Lymphomen das apoptose-hemmende Bcl-2 im Übermaß. Auch besteht der Verdacht, dass manche Tumorzellen ihr Fas daran hindern können, Befehle an die Selbstmordmaschinerie weiterzugeben. Bei Melanomen wurde kürzlich sogar nachgewiesen, dass sie den Fas-Liganden bilden und so Immunsignale zur Selbstzerstörung abfangen, indem sie ihrerseits angreifende T-Zellen zur Apoptose zwingen. Fatalerweise produzieren auch gewisse gesunde Zellen relativ viel Bcl-2. Sehr wahrscheinlich sind sie in besonderem Maße geschützt, da ihr Verlust den Körper schwer schädigen würde. Wenn sie krebsig entarten, sind aggressive Tumoren und Neubildungen zu erwarten, da ihnen das Fehlen von Wachstumsfaktoren aus dem Ursprungsgewebe wenig ausmachen dürfte. Ein Beispiel stellt das Melanom dar. Die Pigmentzellen der Haut fangen gefährliche Sonnenstrahlung ab und beschützen so die unpigmentierten Hautzellen, die davon eine Schädigung erleiden würden. Es scheint somit sehr sinnvoll, dass die Melanocyten sehr robust sind. Doch das viele Bcl-2 lässt seltener eine Apoptose zu, wenn sie selber genetische Defekte davontragen. Ein daraus entstehender Tumor, streut intensiv Metastasen.
Απόπτωση της πρωτεΐνης P53
Οι πρωτεΐνες P53 ανήκουν στην οικογένεια TLR και ανήκουν σε διαφορετικούς τύπους κυττάρων του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένων των σπληνοκυττάρων, των Τ και Β λεμφοκυττάρων, των δενδριτικών κυττάρων (DCs) και των μακροφάγων. Τα TL είναι γλυκοπρωτεΐνες μεμβράνης που αναγνωρίζουν μια ποικιλία μοναδικών μορίων που σχετίζονται με το παθογόνο. Η απορυθμισμένη έκφραση και δραστηριότητα του TLR σχετίζεται με αυτοάνοσες και χρόνιες φλεγμονώδεις νόσους, συμπεριλαμβανομένου του συστηματικού ερυθηματώδους λύκου (SLE), της φλεγμονώδους νόσου του εντέρου, του διαβήτη τύπου 1, της σκλήρυνσης κατά πλάκας και της ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Το p53 μπορεί επίσης να ενεργοποιήσει μια αντικαρκινική ανοσοαπόκριση μέσω άμεσης μεταγραφικής ρύθμισης των προσδεμάτων κυττάρων φυσικού φονέα (NK) ULBP1 και ULBP2 σε ανθρώπινα καρκινικά κύτταρα, οδηγώντας σε αυξημένη θανάτωση καρκινικών κυττάρων από κύτταρα ΝΚ. Το CD43 (γνωστό και ως λευκοσιαλίνη) είναι ένα αντιγόνο κυτταρικής επιφάνειας που εκφράζεται από τα περισσότερα αιμοποιητικά κύτταρα, είναι ένας σημαντικός ρυθμιστής της λειτουργίας των ανοσοκυττάρων και εμπλέκεται στη ρύθμιση της προσκόλλησης και του πολλαπλασιασμού των κυττάρων. Στους ανθρώπους, η υπερέκφραση του CD43 σε μη αιμοποιητικά κύτταρα ενεργοποιεί το μονοπάτι σηματοδότησης του καταστολέα όγκου ARF-p53 και οδηγεί σε απόπτωση. Ωστόσο, η ρ53 μείωσε ειδικά την έκφραση του CD43 σε επίπεδα mRNA και πρωτεΐνης σε μη αιμοποιητικά κύτταρα, υποδηλώνοντας έναν βρόχο αρνητικής ανάδρασης μεταξύ ρ53 και CD43.
